وجود مبارک مهدى آل محمد(ص) نیز چونان موساى کلیم پشت طاغوت‌ها و فرعونیان زمان خویش را خواهد شکست و جامعه خسته از ظلم و بى‌عدالتى، نور خورشید مهر و عدالت را در جمال حکومت مهدوى خواهد دید.
وجود مقدس حضرت بقیة الله الاعظم ، اروحناله الفداء، در معارف به عنوان «خونخواه کشته کربلا» (1) شناخته شده و شیعیان همراهی با آن امام منصور برای گرفتن انتقام خون حسین(ع) و یارانش را یکی از آرزوهای بزرگ خود می‌دانند، (2) تا جایی که در هر عاشورا به یکدیگر اینگونه سر سلامتی می‌دهند...
در کمال‌الدین صدوق به سند صحیحی از امام باقر (ع) آمده که فرمود: زمانی بر مردم خواهد رسید که امام آنها از ایشان غایب شود ای خوشا به حال آنان که بر امر ما پایدار بمانند.
حضرت علی(ع)، منشأ فتنه‌ها را چنین بیان نموده‌اند: همانا از دو خصلت بر شما هراسانم؛ پیروی از هوای نفس و آرزوی طولانی
در پشت کوفه قبری هست که هیچ صاحب مرضی به آن پناه نمی‌برد؛ جز اینکه خداوند او را شفا می‌دهد.» معجزات و کرامات باهره ای که در «حرم مولای متّقیان (علیه السلام)» مشاهده گردیده، بیرون از شمار است، فقط اشاره می‌کنیم که ابن بطوطه در این باره می‌نویسد: از این روضه کرامت‌ها ظاهر می‌شود که منشاء عقیده‌ی مردم بر اینکه قبر علی (علیه السلام) آنجاست، همان کرامت‌ها می‌باشد، در شب بیست و هفت ماه رجب که آن را «لیله المحیا» می‌نامند.
یکی از علت‌های طولانی شدن غیبت امام عصر(علیه السلام) از خودخواهی انسان هاست، تا زمانی که منیت و خودخواهی به جای خداخواهی باشد، همین است. این درحالی است که شرط ظهور حضرت ولی عصر(علیه السلام) این است که ما خود را تغییر دهیم و خودخواهی را از خود دور کنیم، امام نقصی ندارد بلکه ما باید شرایط را عوض کنیم.
آری، یهودیان مدینه به دیگران همچون محرومان و بی خبران می‌نگریستند، اما خود از بیعت با پیامبر موعود بازماندند، چرا که با آن حضرت فاصله‌ی اخلاقی داشتند. در مقابل سلمان‌ها و اویس‌ها که در ظاهر از دوران و بی خبران بودند.
پاسخ به این سوال را در فصل 17 آیه 20 از کتاب پیدایش تورات جستجو می‌کنیم ، آیه ای که دل هر انسان حقیقت طلبی را با نور الهی منور ساخته و لرزه بر اندام و بنیانهای فکری دشمنان اهل بیت (ع) می‌اندازد.
حدیث قدسی عبارت از حدیثی است که پیغمبر از خداوند اخبار کند. بدین گونه که معنی و مضمون آن بر قلب پیغمبر القاء می‌شود و پیغمبر با لفظ خود اداء می‌نماید، لذا در الفاظ آن تحدی و اعجازی نیست، به خلاف قرآن که به الفاظ مخصوص وحی شده که تغییر آن به لفظ دیگری جائز نیست و دیگران در آوردن مثل آن عاجزند.
آیا
جامعه ای که شیعه در عصر ظهور در انتظار آن است، همان جامعه آرمانی تمام
انسانهاست؟جامعه مهدوی چگونه جامعه ای است و چه مشخصاتی دارد که بتواند
جامعه آرمانی مشترک بین انسانها باشد، آیا جهانی سازی در سایه این آرمان
قابل تصور است؟ و اصولاً محوریت جامعه جهانی بر اساس نیازهای فرامادی انسان
شکل خواهد گرفت؟ یا محوریت جهانی سازی تنها رویکرد اقتصادی خواهد داشت.
